Friedrich Nietzsche – Ecce Homo
Kendime Koçluk ™ Kütüphanesi / 087
Friedrich Nietzsche – Ecce Homo / s10
Friedrich Nietzsche
Tüm iyi şeyleri, küçük de olsalar, başkalarının kolay kolay tadamayacağı gibi tattım; sağlık istemimden, yaşam istemimden kurdum felsefemi…
Hele bir düşünün: Dirim gücümün en düşük olduğu yıllardır kötümserlikten kurtuluşum. Kendimi yeniden toparlama içgüdüsü o yoksulluk, yılgınlık felsefesini yasaklamıştı bana…
Ayrıca yetkinlik dediğimiz aslında nereden anlaşılır? Yetkin insan duyularımıza hoş gelir; hem sert, hem körpe, hem de güzel kokulu bir odundan yontulmuştur.
Kendine yarayan şeyden tat alır yalnız; yarama sınırı aşıldığı an tat alması da, hoşlanması da biter. Zararlı olanın ilacı nedir kestirir; kötü rastlantıları kendi çıkarına kullanmasını bilir; onu öldürmeyen şey daha da güçlü kılar.
Gördüğü, işittiği, yaşadığı her şeyden kendi payını çıkarır içgüdüsüyle: Ayıklayıcı bir ilkedir, pek çok şeyi geri çevirir, ister kitaplarla, ister insanlarla ya da yörelerle olsun, hep kendi çevresindedir:
Seçtiğini, izin verdiğini, güvendiğini onurlandırır. Her türlü uyarıma karşı yavaşlıkla, uzun bir kollamanın, istenmiş bir gururun içinde yer ettirdiği o yavaşlıkla tepki gösterir.
Yaklaşan uyarımı önce gözden geçirir; onu karşılamayı düşünmez bile. Hem kendi kendisiyle hem başkalarıyla baş eder; unutmasını bilir. Öylesine güçlüdür ki, her şey onun iyiliğine çalışır.
Sözün kısası, bir décadent’ın (yozlaşmışlığın, dejenere olmanın ) karşıtıyım ben: Çünkü deminden beri kendimi betimliyorum.