Aysel Özakın – Alnında Mavi Kuşlar
Kendime Koçluk ™ Kütüphanesi – Aysel Özakın – Alnında Mavi Kuşlar – s99
Aysel Özakın
Alnında Mavi Kuşlar
Şu anda birden, gecenin derinliğinde, sessizliğinde ölümle yüz yüze gelmiş kazazedeleri andırıyorlardı. Onları gelip kurtaracak bir güç belirmiyordu.
Ortak bir durumu yaşadıkları için birbirlerine sokuluyorlar, aynı zamanda birbirlerine karşı bir kırgınlık besliyorlardı.
Herkes birbirini bu çaresiz durumun bir parçası olarak görüyordu belki. Birbirlerinin hem desteği hem de engeli olmuşlardı. Birbirlerine benzedikleri için hem rahatlıyorlar hem de birbirlerinden bıkıyorlardı. Her birinin içinde konuşurken, gülerken sıkıntılı bir çırpınış vardı.
Şakaları doludizgin atlar gibi koşarken sürücüleri yorgun ve yönünü şaşırmış gibiydi. Gösterdikleri neşe uzaktı onlardan. Hep gülmeye yol açacak sözleri arıyorlardı. Birbirlerine karşı yüklendikleri bir sorumluluktu neredeyse bu. Birbirlerine yaşamanın zorluklarını unutturuyorlardı böylece. Bu oyunun gerekçesi vardı. Kendilerinin karşı oldukları bir baskı düzeni hayatı kuşatmıştı.
Onlar da büyüklerin cezalandırmak için bir odaya kapattığı çocuklar gibi yaramazlıklarıyla öç alıyorlar ve kapatıldıkları bu odayı bir oyun odasına çeviriyorlardı. Her şeyle oynuyorlardı. Belki dostlukla da oynuyorlardı. Hiçbiri de bu oyunu bozma cesaretini kendinde göremiyordu. Bozarsa çıkardı odadan.
Dışarıda ise hayat çekilmezdi ve yalnızlık, ciddiyet, baskı pençesini kaldırmış bekliyordu.